Bütün sınır komşularımızı görmek isteyen bir gezgin olmama rağmen bazılarına hâlâ gidememiştim. Bilgimin sınırlı olduğu, ama gitmek için çok istek duyduğum Ermenistan‘a ise şimdi sıra geldi. Hrant Dink Vakfı’ndan Gazeteci Diyalog Programı’na katılmam için teklif gelince, ben de komşumuzu yakından tanıma fırsatına eriştim.

Hrant Dink Vakfı’nın Danimarka Dışişleri Bakanlığı’nın desteği ile gerçekleştirdiği Gazeteci Diyalog Programı, komşu iki ülkenin gazetecileri arasında bağları kuvvetlendirmek, gelecekte yeni işbirlikleri yaratmak ve iki ülke arasındaki haber alma ağlarının doğru yollardan kurulmasına katkıda bulunmak amacıyla 2009 yılından bu yana her sene uygulanıyor.

Bense komşu ülkeyi uzaktan da olsa daha önce görmüştüm. Kars‘ın Ani antik kentinin yanından akan Akhuryan (Arpaçay) Nehri üzerindeki İpekyolu Köprüsü, tek kemeri çökmüş bir halde Türkiye-Ermenistan arasında yer alıyor. Ani’den bakmıştım karşı kıyılara, bir gün buralara ayak basacağımı bilmeden…

Kapalı olan sınır kapıları, Iğdır’a bağlı Alican ve Kars’a bağlı Akyaka, iki ülke arasında karadan geçişi mümkün kılmıyor. Karayolundan gitmek isterseniz, ancak Gürcistan üzerinden Ermenistan‘a geçebilirsiniz.

Ermenistan vizesi

Ermenistan’a seyahat edecek Türkiye Cumhuriyeti vatandaşları vizeye tabi. Umuma mahsus pasaport hamili vatandaşları, Ermenistan’a giriş yapacakları sınır kapısında vize alabiliyor. Hususi, hizmet ve diplomatik sahiplerine ise sınırda / havalimanında vize verilmiyor. Bu pasaport sahiplerinin seyahatleri öncesinde diplomatik / konsüler temsilciliklerden vize alması gerekiyor. Aman dikkat! Grubumuzda yeşil pasaportlu bir arkadaşımız, diplomatik temsilciliklerden aldığı izni havalimanına gönderilmediği gerekçesiyle neredeyse Türkiye’ye geri gönderilecekti!

Ermenistan tarihi

Ermenilerin kökleri, MÖ 6. yüzyıldaki Urartu Krallığı’na dayandırılıyor. 38 harften oluşan Ermeni alfabesinin 5. yüzyıl başlarında Mesrob Maşhods tarafından bulunmasıyla kültür alanında bir Altın Çağ başlamış. Alfabenin icadı, Ermeniler arasında kültürel gelişimin miladı kabul ediliyor.

1918’de Kafkasya’da kurulan bağımsız Ermenistan Cumhuriyeti, ekonomik, askeri ve siyasi krizler sonunda 1920’de Sovyetler Birliği’ne katılmış. 1991’de Ermenistan, Sovyetler Birliği’nden ayrılarak bağımsızlığını ilan etmiş.

Dolu dolu 5 gün kaldığım ülkede gezilecek yerleri ve yenilecek yemekleri diğer yazılarımda anlattım. Şimdi ise şu kadarını söylemekle yetineceğim: Burada sanata çok değer veriliyor. Yemeklerimiz ise neredeyse tamamen aynı!

Bana buraya gitmeden önce korkup korkmadığımı soranlar oldu. Hatta siyasi gerginlikten ötürü gitme diyenler de. Bense her ülkenin kendine has güzellikleri olduğunu ve herbirinin keşfedilmeye değer olduğunu düşünenlerdenim. Bireysel ve ülkesel ilişkileri düzeltmek ve geliştirmek içinse çözüm belli: Sevgi ve Kardeşlik.

Önyargılardan kurtulup, kin ve nefretten arınarak sadece sevgi tohumları yeşertelim. Unutmayalım ki insanlığı ancak sevgi besleyebilir.

Yazılarımda kendi fotoğraflarımın yanında benimle birlikte geziye katılan gazeteci / blogger arkadaşlarımın fotoğraflarından da faydalandım. İstedim ki kurulmak istenen ilişkilerde hepimizin bir emeği olsun. Katkıda bulunan herkese tekrar teşekkürlerimle!

Hrant Dink, Ermenistan’la ilişkimizi iki yakın halk, iki uzak komşu diye nitelendirmiş. Bundan sonrası da bizlere kalmış artık. Ben bu gezimi ve yazılarımı barışa ve sevgiye adayacağım. İki yakın halkın iki yakın komşu olmasını da gönülden diliyorum. Gittiğinizde siz de kendi gözlerinizde aslında aynı olduğumuzu, aynı kültürü paylaşan, sadece farklı dili konuşup farklı sınırlarda yaşayan insanlar olduğumuzu göreceksiniz.

Zülfü Livaneli’nin de dediği gibi:

Dünyayı güzellik kurtaracak,
Bir insanı sevmekle başlayacak herşey