İstanbul’dan neredeyse yüzerek gidilecek kadar yakın, ama gidince de başka bir dünyaya gelmişçesine uzak olan mekânlar var: İstanbul adaları. Büyükada da adaların en güzellerinden biri. İstanbul adaları, Prens adaları olarak da biliniyor. Bunun nedeni Roma devrinden Bizans devrinin sonuna kadar asillerin, prenslerin, kraliçelerin bu adalara sürgün edilerek işkence görmüş, hatta öldürülmüş olmaları.
Ben de havayı güzel gördüğüm bir kış gününde başka alemlere ayak basmak istediğim için ada vapuruna atladım ve kendimi birden Büyükada‘da buldum. İstanbul’dan Büyükada, Heybeliada, Kınalıada ve Burgazada‘ya vapur seferleri var. Benim Bostancı’dan bindiğim vapursa Büyükada’da duracak.
Adaya iner inmez sahil boyunca çok sayıda restoran ve kafe var. Her birinin manzarası harika olduğu için İstanbul’dan sırf rakı-balık keyfi yapmak için bile adaya gelmeye değer. Tabii yazın güzelim plajlarında yüzmek de ayrı bir zevk… ve de Mio Amore‘de dondurma yemek…
Büyükada, Prens Adaları’nın en büyüğü. Eski Yunanca adı Prinkipos, Yunancada Prens anlamına geliyor. 1. Dünya Savaşı ve Cumhuriyet sonrasında yaşayan Rum halkının terk ettiği ada, 1940’lı yıllarda Cumhuriyet devrinin varlıklı kesiminin rağbet ettiği bir sayfiye yeri haline gelmiş.
Büyükada’da faytonlarla gezintiye çıkabilirsiniz. Adanın tamamının dolaşıldığı büyük tur, ya da yarısının dolaşıldığı küçük tur yapabilirsiniz Bense hazır güneşi böyle parıldarken bulmuşken saatlerce yürümeye niyetliyim. Zaten fayton olayına ve hayvanlara iyi bakım yapılmamasına da oldukça karşıyım.
Büyükada gezilecek yerler
Büyükada’nın adı büyük olsa da yürüyerek gezilebilecek kadar da küçük bir ada burası.
Tarihi iskele
Adaya iner inmez gelenleri selamlayan, sekizgen şeklindeki iskelenin yapımı 1915’te tamamlanmış. İskeleyi tasarlayan Ermeni asıllı mimar Mihran Azaryan, bazı kaynaklarda Türk milli mimari akımının öncü isimleri arasında sayılıyor. İskelenin bir özelliği de 1950-1951 yılları arasında adanın ilk kapalı sinemasının buraya kurulmuş olması.
Rum Yetimhanesi
(Prinkipo Palas)
Bina, 1898-1899 yıllarında Mimar-ı Şehir ünvanlı Alexandre Vallaury tarafından otel olarak inşa edilmiş. II Abdülhamit binanın otel olmasına izin vermeyince Rum patrikhanesinin varlıklı ailelerinden Zarifi ailesi tarafından satın alınarak Patrikhane’ye hibe edilmiş. 1911-1964 yılları arasında Rum Yetimhanesi olarak kullanılan bina, 1964 yılında tahliye edilmiş ve kullanıma kapatılmış. Rum Yetimhanesi’nin binası harabe olmasına rağmen halen dünyanın en büyük ahşap monoblok yapılarından sayılıyor. İçine girme izni maalesef olmadığından dışından fotoğraf çekmekle yetindim.
Adakule
Eski bir yangın kulesi olan yapı, Ayo Yorgi Manastırı’na giderken ayrılan Hızır İlyas Tepesi’nde yer alıyor. Kapalı olduğu için dışından görmekle yetindiğim yapının nefis bir manzarası var.
Hamidiye Camii
Adadaki 4 camiden mimari olarak en dikkat çekici olan Hamidiye Camii, 1892-1893 yılları arasında Sultan II Abdülhamit adına yaptırılmış.
Aya Yorgi Manastırı
Adanın en yüksek tepesinde Aya Yorgi Kilisesi ve Aya Yorgi Manastırı var. Buradaki ilk yapı, MS 6. yüzyılda inşa edilmiş. Bu mevkide birçok kilise ve manastırın kalıntıları da var. Bunlardan bazıları günümüze kadar ulaşmış, bazıları yıkıntı olarak kalmış. Ortodoks dinine göre Aya Yorgi’ye yürüyerek çıkmak, yarı hac anlamı taşıyor. Efes’teki Meryem Ana Kilisesi’nin ziyareti ile de hac tamamlanıyor.
Aya Yorgi’ye kadar gelmişken Yücetepe Kır Gazinosu‘nda bir mola vermeyi sakın ihmal etmeyin. Eşsiz bir adalar manzarası, arka plandaki İstanbul görüntüsüyle birleşince unutulmaz oluyor.
Adalar Müzesi
İstanbul’un ilk çağdaş kent müzesi olarak bilinen Adalar Müzesi, adaların tarihini anlatan zengin bir koleksiyona sahip.
Çam ormanlarının içinden yürüyerek ada turunu tamamlamak, ayaklarımda derman bırakmazken içime huzur doldurdu. Çam kokuları, portakal çiçeği kokuları, ıhlamur kokuları birbirine karışırken ben bir taraftan da denizin mavisinde kaybolduğumu hissediyordum.
Büyükada’ya veda etmek istemesem de gitme vakti gelmişti. Geçirdiğim 1 gün, bana sanki aylara bedel gibi gelmişti. Vapurda beni uğurlayan gün batımı ise her gün görülmeyecek güzellikteydi.
